امان

​

 به گودِ چشم سیاهش   به خونِ توی نگاهش

به آن دو ماهیِ قرمز     میان عمق دو چاهش

نگاه کردم و گریه.     امان نداد بمانم

به او که معنیِ دوری‌ست.  که انتهای صبوری‌ست

به خنده‌ هاش که زوری‌ست.  نگاه کردم و گریه

امان نداد بمانم

امان از آن شب وحشت   امان از اینهمه دوری

از این تنفسِ در مرگ.  عذابِ زنده به گوری

به هیچ راه پس و پیش.  به دردِ بیشتر از پیش

به آن دو چشم دهاتیش.   نگاه کردم و گریه

امان نداد بمانم

به ساق و سایش ارّه.  به جیغ او تهِ درّه

به مرگ ذرّه به ذرّه.  نگاه کردم و گریه

امان نداد بمانم

به روی و موی سپیدش    به اشک و تاری دیدش

به کور سوی امیدش    نگاه کردم  و گریه

امان نداد بمانم

امان از آن شب و حشت   امان از اینهمه دوری

از این تنفسِ در مرگ.    عذابِ زنده به گوری

به هیچ راه پس و پیش.  به دردِ بیشتر از پیش

به آن دو چشم دهاتیش.   نگاه  کردم  و گریه

امان نداد بمانم

​

شعر: مزدک نظافت